ساخت الکتروموتور چینی کایجیلی که در حدود 84 کیلومتری جنوب سانتیاگو پایتخت شیلی قرار دارد، قصد دارد سالانه 200 اتوبوس برقی تولید کند که برای دور نگه داشتن حدود 65000 تن کربن از جو کافی است.
وزارت محیط زیست شیلی در حال پیشروی قانون جدیدی است که این کشور را متعهد می کند تا سال 2050 انتشار کربن را به صفر برساند، که مطابق با هدف قبلی اعلام شده توسط غول مس دولتی کودلکو برای خنثی شدن مس است.
اتوبوس‌های سنگین برقی Reborn در حال حاضر کارگران معدن Teniente کودلکو را جابجا می‌کنند.
در حالی که Reborn اتوبوس‌ها را از ابتدا می‌سازد، اتوبوس‌های دیزلی موجود را نیز با تبدیل آنها در فرآیندی که شرکت می‌گوید گزینه‌ای پایدار و مقرون‌به‌صرفه تولید میکند، آینده‌ای الکتریکی می‌دهد.
ما اتوبوس‌های دیزلی سوار می‌شویم، موتور دیزل، مخزن گازوئیل را بیرون می‌آوریم و باتری‌های لیتیوم یونی و موتور الکتریکی و سیستم کنترل را نصب می‌کنیم و با این کار اتوبوسی با آلایندگی صفر با قیمتی بسیار در دسترس‌تر داریم.» ریکاردو رپنینگ یکی از بنیانگذاران Reborn گفت.
این شرکت امیدوار است که تلاش هایش بتواند به ارتقای صنعت در خارج از شیلی کمک کند.
Felipe Cevallos، مدیر کل این شرکت گفت: “هدف ما این است که فناوری پیشرفته از شیلی تولید شود و این فناوری بتواند در سطح جهانی مورد استفاده قرار گیرد.”
از دهه 1980 به بعد، بسیاری از حوزه های قضایی بخش برق خود را برای ایجاد بازارهای انرژی اصلاح کردند.
برای این منظور، آنها انتقال از نسل را جدا کردند و این موضوع را مطرح کردند که آیا و چگونه انتقال را تنظیم کنیم.
این مقاله با تجزیه و تحلیل تجربه 40 ساله شیلی به این ادبیات کمک می کند.
برای انجام این کار، مقررات اولیه انتقال، تغییرات معرفی شده، عللی که آنها را به وجود آورده است، و نتایج آنها در مورد دسترسی و گسترش شبکه و تأثیر آنها بر بازار انرژی را شرح می دهد.
قانون برق شیلی، که در سال 1982 صادر شد، دسترسی آزاد به تاسیسات انتقال را ایجاد کرد، اما شرایط دسترسی و گسترش را تنظیم نکرد.
