آلوئه ورا یک محصول طبیعی است که امروزه به طور مکرر در زمینه آرایشی و بهداشتی استفاده می شود.
اگرچه نشانه های مختلفی برای استفاده از آلوئه ورا وجود دارد، اما برای تعیین اثربخشی واقعی آن به آزمایشات کنترل شده نیاز است.
گیاه آلوئه ورا، خواص، مکانیسم اثر و کاربردهای بالینی آن در این مقاله به اختصار بررسی شده است.
گیاه آلوئه ورا برای قرن ها به دلیل خواص سلامتی، زیبایی، دارویی و مراقبت از پوست شناخته شده و مورد استفاده قرار گرفته است.
نام آلوئه ورا از کلمه عربی “Alloeh” به معنای “ماده تلخ درخشان” گرفته شده است، در حالی که “vera” در لاتین به معنای “واقعی” است.
2000 سال پیش، دانشمندان یونانی آلوئه ورا را به عنوان نوشداروی جهانی در نظر گرفتند. مصریان آلوئه را “گیاه جاودانگی” می نامیدند.
امروزه از گیاه آلوئه ورا برای مصارف مختلفی در پوست استفاده می شود.
آلوئه ورا در چندین فرهنگ برای هزاران سال برای اهداف دارویی استفاده شده است: یونان، مصر، هند، مکزیک، ژاپن و چین.
ملکه های مصری نفرتیتی و کلئوپاترا از آن به عنوان بخشی از رژیم های زیبایی منظم خود استفاده می کردند.
اسکندر مقدونی و کریستف کلمب از آن برای درمان زخم سربازان استفاده کردند.
اولین ارجاع به آلوئه ورا در انگلیسی ترجمه جان گودیو در سال 1655 پس از میلاد از رساله پزشکی دیوسکوریدیس De Materia Medica بود.
در دهه 1930، نقطه عطفی رخ داد که با موفقیت از آن برای درمان درماتیت پرتوهای مزمن و شدید استفاده شد.
نام گیاه شناسی آلوئه ورا Aloe barbadensis miller است.
این گیاه از خانواده Asphodelaceae و گیاهی بوته‌دار یا درخت‌زی، چند ساله، خشک‌افزار، آبدار و به رنگ سبز نخودی است. به طور عمده در مناطق خشک آفریقا، آسیا، اروپا و آمریکا رشد می کند.
در هند در راجستان، آندرا پرادش، گجرات، ماهاراشترا و تامیل نادو یافت می شود.
این گیاه دارای برگ های مثلثی و گوشتی با لبه های دندانه دار، گل های لوله ای زرد رنگ و میوه هایی است که حاوی دانه های متعدد است.
هر برگ از سه لایه تشکیل شده است:
1) ژل شفاف داخلی که حاوی 99 درصد آب است و بقیه از گلوکومانان ها، اسیدهای آمینه، لیپیدها، استرول ها و ویتامین ها ساخته شده است.
2)لایه میانی لاتکس که شیره زرد تلخ است و حاوی آنتراکینون و گلیکوزید است.
3) لایه ضخیم بیرونی 15-20 سلولی به نام پوست که عملکرد محافظتی دارد و کربوهیدرات ها و پروتئین ها را سنتز می کند.
